چند روز پیش رفته‌بودم بیرون شهر،

موقع برگشتن خیلی حالم بد بود و ناراحت بودم.

یه ماشین گرفتم تا بیام تهران.

یه پیکان سفید

راننده هم سنّ و سال خودم بود، شایدم ۳ یا۴ سال بزرگتر.

خیلی شاد‌تر و سر حال‌تر از من

سرما اذیّتم می‌کرد.

یه سیگار با همدیگه روشن‌کردیم.

احمد ازدواج کرده‌بود و یه دختر

خوشگل داشت.

عکس دخترشو زده‌بود بالای ضبط ماشین

چند سالی بود که از تبریز اومده‌بود تهران.

خونش شهرری بود. مسافر می‌برد اینور و اونور

و تو مسیر برگشت مسافر سر راهی بر می‌داشت.

عاشیق اولدوز داشت می‌خوند و ما

از هر دری حرف می‌زدیم ولی

آخرِ همه‌ی حرفهای اون با خنده‌ی هردو مون

تموم می‌شد و آخر همه‌ی حرفهای من

با آه کشیدن هردو.

ساعت هفت نزدیک تهران رسیدیم.

موبایلش زنگ زد، خانومش بود.

بعد از خوش و بش با خانوم با دخترش هم حرف‌زد.

محبت تو چشماش و لحن حرف‌زدنش موج می‌زد.

تو نهایت لذت بود.

بعد دوباره خانومش تلفن رو گرفت.

احمد بهش گفت:

«شربت آبلیمو درست کن نیم ساعت دیگه می‌رسم. و … دیگه … !»

و بعد خندید.

و یه چشمک به من زد.

خیلی حال می‌کرد که بهم نشون بده نیم ساعت بعد

تو خونش بعد از خوردن شربت آبلیمو

به اوج خوشبختیش می‌رسه!

پیاده شدم و سیگاری که دستم بود رو خاموش کردم.