ای تو روحت رستم! همش تقصیر تو اِ.

خیلی وقته که بدجوری خوردم تو دیوار. نمی‌دونم آخه من به چه دردی می‌خورم؟

من می‌نویسم ولی معمولی نه قشنگ حتّی مثل رستم!

من برنامه‌نویسی می‌کنم، ولی بهتر از رستم که هیچی، شاید فقط بهتر از دخترا (آدمی که خیلی کم بیاره همچین مقایسه‌ای می‌کنه.) .

من ادبیاتم بد نیست، یه چند‌تایی شعر بلدم شاید بهتر از خیلی‌ها مثل رستم، ولی نه بهتر از روزبه (گیریم بلدی به چه دردیت خورده؟).

من یه چیزایی از کامپیوتر بلدم، ولی نه مثل علی.

من کلّم بد کار نمی‌کنه(این تنها قسمتیِ که هنوز متقاعد نشدم توش عقبم.)، ولی چه فایده؟ گذاشتمش پشت ویترین و فقط تِز می‌دم.

من از بچگی با ۶-۷ تا دختردست صمیمی بودم و هستم، ولی همشون لااقل ۳-۴ سال از من بزرگتر بودن.(تازه لااقل!)

من اطلاعات عمومیم خیلی خوبه، شاید از همه‌تون بهتره، ولی مگه بدردی هم می‌خوره؟

من تو شناخت آدما بد نیستم، ولی همیشه جلوی بابام کم میارم.

من می‌گم برام مال دنیا مهم نیست، ولی دوست دارم یه بورژو باشم با حداقل چند میلیارد(دلار نه اویرو بهتره) ثروت.

من هر روز که میام دانشگاه می‌خوام کلّی کار انجام بدم، ولی آخر روز حداکثر ۲۰٪ رو انجام دادم.

من دوست دارم دوست‌داشتنی باشم، ولی مردم به زحمت تحمّلم می‌کنند.

من دوست دارم آدما رو دوست داشته باشم، ولی از اینکه نصف آدمای فلان کشور بمیرن، چون از نژادشون بدم می‌یاد، ناراحت که نمی‌شم هیچ خوشحال هم می‌شم.(آخه من یه فاشیستم!)

خب پس آخه من به چه دردی می‌خورم؟