نشسته بودم مسئله حل می‌کردم. یه خورده خسته شدم، بلند شدم رو تختم دراز کشیدم. نگامو که چرخوندم دیدم یه دیوان حافـظ روی تخته. همینجوری بازش کردم یه چند بیتی بخونم:

« صوفی از پرتو مِی رازِ نهــانی دانست گوهرِ هرکس ازین لعـــل توانی دانست… »

دوباره یه فکر قدیمی به ذهنم رسید:

به نظر شما حافـظ چه تیپ آدمی بوده؟ من خودم چندتا نظر رو شنیدم:

۲ـ اینم شنیدم که می‌گن حافـظ جدّی همونی رو گفته که بوده، یعنی دیده توی دنیا هرکاری که می‌کنه به مطلوب نمی‌رسه پس گفته دَم غنیمته و افتاده دنبال شراب و شاهد و …

۳ـ بعضی‌ها هم می‌گن حافـظ تو جوونی دنبال این کارا بوده ولی بعد آدم عارفی می‌شه برای همین از هر دو نوع شعر داره

۴ـ اینم حتماً همـه شنیدین که حافـظ یه عارف بوده که شعراشم معنای پنهـان داره و …

خلاصَش اینکه دوست دارم بدونم نظرِ تو در موردِ حافـظ چیه و استدلالت برای این قضّیه چیه. البته اگه نظر دیگه هم داری برام جالبه.