خانه‌ام آتش گرفت‌ست، آتشی جان‌سوز، آتشی جان‌سوز

خانه‌ام آتش گرفت‌ست، آتشی جان‌سوز، آتشی جان‌سوز

هر طرف می‌سوزد این آتش، پرده‌ها را فرش‌ها را، تارشان با پود

من به هر سو می‌دوم (حیران)، در لهیب آتش پر دود

من به هر سو می‌دوم (حیران)، در لهیب آتش پر دود

در لهیب آتش پر دود

وز میان خنده‌هایم تلخ و خروش گریه‌ام ناشاد، از درون خستهٔ سوزان:

می‌کنم فریاد، ای فریاد، ای فریــاد، ای فریـــــــاد

خانه‌ام آتش گرفت‌ست، آتشی (بی‌)

همچنان می‌سوزد این آتش، نقش‌هایی را که من بستم،

به خون دل، بر سر و چشم در و دیوار،

در شب رسوای بی‌ساحل

وای بر من، وای بر من

وای بر من، سوزد و سوزد

غنچه‌هایی را که پروردم به دشواری در دهان گود گل‌دان‌ها

روز‌های سخت بیماری، روز‌های سخت بیماری

از فراز بام‌هاشان شــاد، از فراز بام‌هاشان شــاد

دشمنانِ مــن، موزیانه خنده‌های فتح‌شان بر لب

بر من این آتش به جان ناظر

در پناه این مشبّک شب

من به هر سو می‌دوم گریان

از این بیداد، می‌کنم فریــاد

ای فریــاد، ای فریــاد

وای بر من، همچنان می‌سوزد این آتش

آن‌چه دارم، یادگار و دفتر و دیوان

وان کنارِ منظر و ایوان

من به دستان پر از تاول

این طرف را می‌کنم خاموش

وز لهیب آن رَم از هـــــــوش

***

زان دگر سو شعله برخیزد، به گردش دود

تا سحرگاهان که می‌داند،که بود من شود نابود

تا سحرگاهان که می‌داند،که بود من شود نابود

خفته‌اند این مهربان همسایگان، امشب در بستر

صبح از من مانده برم‌جای مشت خاکستر، مانده برجای مشت خاکستر

واـــــی، واـــی

واـــی، آیا هیچ سر بر می‌کُنند از خواب

مهربان هم‌سایه‌گان‌ام، از پی امداد

سوزدم این آتشِ بیدادگر با مـــرگ

می‌زنم فریاد، ای فریــاد، ای فریــاد، ای فریـــــــاد