آخر الزمان٬ چیزیه که یه چند وقته دارم بهش فکر می کنم. چیزایی که بهش میگن نشانه٬ چیزایی که بهش میگن علائم ظهور منجی. تفکر های مختلف در باره این موجود و نقش هر انسان در این شرایط. عدالت وبی عدالتی٬ فقر و ثروت٬ اخلاق و ... . واقعا آیا میشه توی این دنیای لعنتی به چیزی اطمینان داشت؟ چی درسته؟ کی شیطانه؟

امروز یه چیزی شنیدم که برام جالب بود. یه خواننده آمریکایی هستش که ظاهرا هم یه جورایی شیطون پرسته. سبک کارش رو نمیدونم ولی یه چیزی تو مایه های "Heavy Metal" باید باشه. توی فیلم بولینگ برای کلمباین ٬ مایکل مور باهاش صحبت میکنه. بهش میگه این بچه ها با تاثیر از تو این کارا رو کردن. اون بر میگرده میگه این کارا رو من بهشون نگفتم انجام بدن. اونا خودشون می خوان اینجوری باشن خودشون می خوان ابن کارها رو بکنند. و نکته جالبی که هست اینه که اومده وقتی از شیطون می پرسند چرا این آدمها رو فریب دادی همین رو میگه. نظر تو چیه؟ به هر صورت اینها یه دسته از آدمها هستند.

یادمه قبلا ٬چندین سال پیش با این اسم آشنا شدم. اون روز یه جایی چند نفر داشتند در مورد کسی صحبت می کردن. می شناختمش٬ پس توجهم جلب شد. (چیزی که یادمه اونو یه ادم مذهبی و متدین می دونستم. البته خیلی عادی نبود ٬ ولی خیلی مهربون بود. من دوستش داشتم چون به نظرم یه جورایی قهرمان می اومد. ولی چند وقتی بود ندیده بودمش.). یادمه موقعی که یکیشون داشت به بقیه میگفت عضو ا.ن گروه شده نگرانی و ترس عجیبی توی چهرش دیدم. به نظر من که چیزه بدی نیومد٬ یه اسمه متعارف .ولی وقتی رسیدم خونه بلافاصله از بابام پرسیدم : بابا حجتیه چه گروهیه؟ اون اول از دلیل سوالم پرسید. بعد گفتش که گروهیه که اعتقاد دارند برای نزدیک شدن منجی باید راه بروز نشانه های آخرالزمان رو باز کنیم. این دسته هم گروه دیگری از آدما تو آخرالزمانند.

یه عده دیگه هم که همه می شناسیم. میگن آخرالزمان در هر صورت با نزدیک شدن این نشانه ها رخ میده ولی وظیفه ما همون وظیفه همیشگیه٬ مبارزه با بدی و در واقع عقب انداختن این نشانه ها٬ و باید تا آخر درهمین راه باشیم.

نمی دونم ولی واقعا اینکه کی درست میگه سخته. به نظرم یه جورایی هر دوتا نظریه می لنگه و تهش روی هواست. تازه این شرایطیه که گروه اول و عده ای رو که اصلا این چیزا رو قبول ندارند کنار بگذاری. به نظر من گروه دوم یه سری مشکلات بنیادی دارند٬ ولی دسته سوم هم جوبهای بدی زدند. اگه خواستید نظر بدید. اگه فرصت شد این مطلب رو تکمیل می کنم.

ژاپنی ها عاشق ماهی تازه هستند اما آب های اطراف ژاپن سالهاست كه ماهی تازه ندارد. بنابراین برای غذا رساندن به جمعیت ژاپن قایق های ماهیگیری بزرگتر شدند و مسافتهای دورتری را پیمودند ماهیگیران هر چه مسافت طولانی تری را طی می كردند به همان میزان آوردن ماهی تازه بیشتر طول می كشید. اگر بازگشت بیش از چند روز طول می كشید ماهی ها دیگر تازه نبودند و ژاپنی ها مزه این ماهی را دیگر دوست نداشتند.

برای حل این مسئله شركتهای ماهیگیری فریزرهایی در قایق هایشان تعبیه كردند. آنها ماهی ها را می گرفتند و روی دریا منجمد می كردند. فریزرها این امكان را برای قایق ها و ماهیگیران ایجاد كردند كه دورتر بروند و مدت زمان طولانی تری را روی آب بمانند.
اما ژاپنی ها مزه ماهی یخ زده را دوست نداشتند. بنابراین شركتهای ماهیگیری مخزن هایی را در قایق ها كار گذاشتند و ماهی ها را در مخازن آب نگهداری كردند. ماهی ها پس از كمی تقلا آرام می شدند و حركت نمی كردند. آنها خسته و بی رمق اما زنده بودند. باز هم ژاپنی ها مزه ماهی تازه را نسبت به ماهی بی حال و تنبل ترجیح می دادند.
پس شركتهای ماهیگیری به گونه ای باید این مسئله را حل می كردند.
آنها چه طور می توانستند ماهی تازه عرضه كنند ؟

به محض اینكه شما به اهدافتان می رسید ممكن است شور و احساستان را از دست بدهید و دیگر به سخت كار كردن تمایل نداشته باشید ‚ لذا سست می شوید.
این مسئله را رون هوبارد در اوایل سالهای 1950 دریافت:
بشر تنها در مواجهه با محیط های چالش انگیز به صورت غریبی پیشرفت می كند.

-
حالا چه طور ژاپنی ها ماهی ها را تازه نگه می دارند؟
برای نگه داشتن ماهی تازه شركتهای ماهیگیری هنوز هم از مخازن نگهداری ماهی در قایق ها استفاده می كنند اما حالا آنها یك كوسه كوچك به داخل هر مخزن می اندازند. كوسه چندتایی ماهی می خورد اما بیشتر ماهی ها با وضعیتی بسیار سرزنده به مقصد می رسند. زیرا ماهی ها تلاش كرده اند.

پس :
* به جای دوری جستن از مشكلات به میان آنها شیرجه بزنید.
* از بازی لذت ببرید.
* عزم بیشتر و دانش بیشتر داشته و كمك بیشتری دریافت كنید.
* اگر به اهدافتان دست یافتید ‚ اهداف بزرگتری را برای خود تعیین كنید.
* پس از كسب موفقیت آرام نگیرید ‚ شما مهارتهایی را دارید كه می توانید به كمك آنها تغییرات و تفاوت هایی را در دنیا ایجاد كنید.

در مخزن زندگیتان كوسه ای بیندازید و ببینید كه واقعا چه قدر می توانید دورتر بروید.

در شگفتم از کار نقاشان هلند!

راستی این استادان

چگونه میتوانند

به مادام های پروار بازرگانان سوسیسون و شیر

حالت الهه های عریان بدهند؟

ولی

حیف از تنکه حریر

---------------------- که بپوشد گاو

که گاو بعلاوه ی تنکه حریر

---------------------- مساوی است با گاو

از: ناظم حکمت

بوزینه ای درودگری(۱) را دید که بر چوبی نشسته بود و آن را می برید و دو میخ پیش او بود. هرگاه که یکی را بکوفتی دیگری که پیشتر کوفته بودی برآوردی. در این میان درودگر بحاجتی برخاست٬ بوزینه بر چوب نشست از آن جانب که بریده بود. ﺃنثیین(۲)او در شکاف چوب آویخته بود و آن میخ در کار بود٬ پیش از آنکه دیگری بکوفتی برآورد و هر دو شق بهم پیوست٬ ﺃنثیین او محکم در میان چوب بماند. از هوش بشد. درودگر باز رسید وی را دست بردی سره بنمود(۳)تا در ان هلاک شد و از اینجا گفته اند:" درودگری کار بوزینه نیست ".

(۱) نجار (۲)آلت تناسلی موجود نرینه٬ دو بیضه (۳)چنانکه باید و شاید او را زد و کوفت.

کلیله و دمنه

همیشه از وقتی یادم می یاد یه کم از این خصلت رو داشتم:*درونگرایی.

ولی خوب هیچ موقع اینجوری نبودم. یادمه وقتی بچه بودم٬ حتی خیلی کنجکاو و فضول و رک بودم. وقتی خونه کسی می رفتیم مثل خریدارا اول تمام خونه رو می گشتم. وقتی می خواستن بهم واکسن بزنند یا حتی وقتی که دستمو بخیه می کردن٬ با دقت به کارشون نگاه می کردم و مدام از دکتر سوال می کردم. هنوز یادمه اون روز دکتره چقدر تعجب کرده بود که من در حالی که انگشتمو تا استخون بریدم چرا گریه نمیکنم.

البته هنوزم کنجکاوم٬ ولی دیگه نمی تونم اونقدر راحت باشم. بعضیا رو هم که میشه گفت دیگه ندارم. در کل بیشتر خصوصیاتی که باطنا داشتم و برونگرایی محسوب میشن از ظاهرم محو شده.

ولی خوب اون روی سکه بعضی ازخصوصیاتم هم تشدید شده. مثلا این که درون و بیرون من مثل دوتا دنیای متفاوته. از اول هرگز دوست نداشتم درونم رو به کسی نشون بدم و کسی از درونم آگاه باشه. به مرور زمان آنقدر در این کار استاد شدم٬ که پدرو مادرم هم با اینکه همیشه میگن ما از تمام ذهنت خبر داریم من رو کاملا با ظاهرم شناختن. حالا دیگه خودم هم روزا خودمو فراموش می کنم. فقط وقتی تنهام یا مثلا موقع خواب٬ دوباره خودم می شم.

حالا هم که دیگه نمی تونم ظاهرم رو عوض کنم. شاید بشه گفت الان من یه موجود چند شخصیتی ام (Multi personalize)٬ یک باطن که داره متزلزل می شه و چند تا ظاهر که بنا به شرایط ساخته میشن. منتها چون بیشتر اوقات در یک سری از محیطها بودم چند تا پایه (Base) شخصیتی به صورت پیش تعریف دارم٬ که با تغییر محیط یه سری از ظواهرش (Feature) رو عوض می کنم.

حالا اگه توی یه محیط جدید با ساختار یکی از گروههای پیش فرضم قرار گرفتم٬ به صورت پویا (Dynamic) رویه ی خودم رو منطبق می کنم. اگرهم این گروه جدید بود و برام مهم٬ اونوقت یکی دیگه میسازم.اگر هم مهم نبود احتمالا با رویه ی پیش فرضم (Default) با اونها مواجه می شم.

تمام این اتفاق ها شاید به خاطر این بوده که نمی خواستم با مردم مخالفت کنم و می خواستم همه رو راضی کنم. ولی حالا یه مشکل دیگه بوجود اومده توی این جو جدیدی که توش قرار گرفتم این طرز رفتارم یه جورایی بد تلقی می شه. برای همین یه چند وقته سعی میکنم یه تلاشی بکنم که اوضاع بهتر شه. ظاهرا تا حالا بدتر خراب کاری کردم٬ ولی از این به بعد می خوام یه کم رک تر باشم. شاید تونستم یه روز دوباره خودم باشم و حتی قابل قبول. شایدم اول کار بریزن سرم ترتیبم رو بدن٬ ولی هرچی بشه از الان بهتره٬ حداقل یه بارم خودم رو اجرا(Run) می کنم نه واسط های (Interface) دیگه رو!